Maar waarom komen mannen in dit onderwerp zo weinig aan het woord? Ik heb geen harde bewijzen, maar drie erg sterke vermoedens.
Eén: voor de meeste heteromannen op datingapps is het barre armoede, en een goed deel onder heen gaat volgens mij zelfs op geen enkele date. Gedeeltelijk ligt dat aan het overaanbod van diezelfde mannen op die apps, waardoor vrouwen erg selectief kunnen zijn. Gedeeltelijk ook omdat veel mannen 0 standaarden hebben en alles wat vaag oogt als een vrouw rechts swipen (wat de selectiviteit bij vrouwen enkel verhoogt!). En tenslotte omdat veel mannen 0 denkwerk steken in hun profiel - of in dat profiel juist aantonen dat ze complete debielen zijn. Om even een incel-idee uit de weg te ruimen, ik geloof niet dat dit te maken heeft met uiterlijk of status, maar dat veel mannen jammer genoeg nog altijd uitstralen dat ze vrouwen minachten en dat steeds meer vrouwen dat niet langer pikken.
Twee: het overaanbod aan mannen zorgt er ook voor dat zelfs na een match conversaties vrijwel onmiddellijk doodbloeden. Ofwel is de dame in kwestie eigenlijk al aan het praten met iemand die ze interessanter vindt en ben je hoogstens een manvormig reserviewiel, ofwel blijft ze gewoon doorswipen in de hoop nòg beters te kunnen vinden. Of ze is het digitale equivalent van een pillow princess die vindt dat jij al de moeite moet doen en zij helemaal niets.
Drie: bij mannen die wel dates scoren en zich geen Casanova
wanen, is er een gevoel van schroom. Door dezelfde grijzige dates gaan op café,
in tearooms, in parken of langs rivierkades voelt, ook al ben je bewust niet
bezig met het idee dat een man hoort te scoren en te overwinnen, als een late
novemberdag in een beige kantoor. Het is best daar gewoon niets over te zeggen,
ook al eindig je een beetje gekwetst, een beetje teleurgesteld.
Soit. Bij dezen mijn poging de stilte te breken.
Ik ben 41 en heb een pak serieuze relaties gehad. In de periodes daartussen heb ik gedatet - wat zeg ik, ik was onbedoeld één van de pioniers in het online daten, want m'n eerste echte lief leerde ik online kennen toen ik 17 was, op het staartbeentje van het jaar 2000. Dus hier zijn 20 date-ervaringen, kris-kras verspreid over de periode tussen 2000 en 2025, hopelijk ter lering ende vermaak. Alle namen zijn fake en ik geef nergens data.
Verder wil ik nog wat kwijt over dating-apps je confronteren met de lelijkere kanten van jezelf. Daarmee bedoel ik niet dat je jammer genoeg foto's moet selecteren waarop je er ietwat aantrekkelijk uitziet terwijl je je vaak voelt als het menselijke equivalent van een mislukte oliebol, maar hoe snel je zelf bent in het (ver)oordelen van anderen op basis van erg weinig informatie. Ik schreef ooit al een blogtekst over de vreselijke profieltypes die ik ben tegengekomen, maar hoe dan ook voelt het steeds alsof ik mezelf kleiner maak door op basis van kleine vooroordelen dames weg te swipen, hoe juist ze misschien zouden blijken mocht ik hen ontmoeten.
Maar hoe genadeloos en terecht we veel mannen kunnen
bekritiseren om het maken van ondoordachte, domme en onflatteuze profielen,
hetzelfde geldt ook voor veel vrouwen. Los van mijn persoonlijke voorkeuren is
toch geen enkele vrouw geholpen met bijvoorbeeld: slechts één foto (bonuspunten
als het enkel een vage foto is van het gezicht en ze een zonnebril draagt),
profielteksten die bulken van de oppervlakkige clichés, lelijke foto's,
verdachte “ik praat niet hier maar volg mij op Instagram!”-boodschappen, te
vermijden taalfouten (goed om weten dat je “rijsgraag” bent Nina) en dies meer?
Als we mogen lachen met idiote mannen, moeten we ook kunnen lachen met de
zelfverklaarde “zotte dozen” van de wereld, de ghostende dames, de vrouwen die
lijken te denken dat het een voorrecht is om dezelfde lucht als hen in te
ademen, of de brekers van beloftes en harten.
Nu goed - je wil de verhalen? Hier zijn de verhalen (in deel II op 2 april).
