01. De racistische muzieklerares
Eén van de ergste dates die ik ooit had was met een muzieklerares uit de regio van Oost-Vlaanderen die op Lokeren na de minste identiteit heeft: het is niet de Denderstreek, niet het Meetjesland, niet de Vlaamse Ardennen, niet Gent, het is eigenlijk de meest kraantjeswaterachtige versie van Vlaanderen. In haar berichten leek ze me eigenlijk al niet erg enthousiast, maar niettemin spraken we af voor een wandeling rond een grote vijver, met haar hond erbij.
Niet alleen bleek ze in het echt even vlak als in haar berichten, na onze wandeling had ze meer aandacht voor de hond aan het nabijgelegen tafeltje dan voor mij, beweerde ze dat elektronische muziek “geen echte muziek” was, was ze al zat na één biertje en zei toen “de lagere school in mijn buurt biedt halal-maaltijden aan” met hoog opgetrokken wenkbrauwen, als een hint dat het oké was dat ik wat racistische praat kon verkopen. Ik voelde me net een gevangene in een levend geworden N-VA-pamflet. O ja, ze was op dat ogenblik eigenlijk werkloos en woonde nog bij haar ouders.
02. Fabienne en de paarden
Je zou denken dat iemand die vlot tweetalig is (Nederlands-Frans) met vluchtelingen werkt en hobby's heeft die zich vooral buiten afspelen, heeft erg boeiend is, maar dan denk je helaas verkeerd in het geval van Fabienne. Niet alleen gaf ze van meet af aan droge, monosyllabische antwoorden, er waren ook de paarden. En laat me je dit zeggen: paarden werpen meer rode vlaggen op dan de jaarlijkse 9-mei-parade van het Russische leger in Moskou. Het ding met paarden is dat je nooit een beetje of mild into paarden bent. Het kan je niet schelen, of het is een complete obsessie.
Daarbij hielp het ook niet dat Fabienne een wel samengedrukt, smal gezicht leek te hebben en dat ze 2 uur na onze date al direct stuurde dat ik “2 maand [zou moeten] wachten voor [onze] volgende date”. Het idee alleen al. Ervan uitgaan dat ik sowieso een volgende date ging willen. En me dan die wachttijd opleggen? Uit colère verwijderde ik m'n account. Overigens alle liefde en respect voor dames met een samengedrukt, smal gezicht, ook zij verdienen liefde, maar het zal niet die van mij zijn.
03. Elini met de Meningen
“Iemand die tegen z'n 40ste nog nooit getrouwd is geweest of geen kinderen heeft, daar scheelt iets aan.” Dat zei ze, datend met een man van 40 zonder kinderen die ongetrouwd was. Nog meningen van de Griekse Eleni: “met Italianen verveel je je nooit, maar ze kunnen niet trouw zijn.” Of deze: “Nederlanders trekken me aan, maar ze zijn te gierig.” Niet alleen dacht ze volop in clichés en had ze meningen over zowat alles onder de zon, ze leek me er stellig van overtuigd dat al haar meningen de enige correcte meningen waren.
Ik moet toegeven dat ik het wel amusant vond om haar over die meningen uit te horen, de redeneringen die die meningen schraagden; en tot haar verdienste had ze effectief wel nagedacht over al die zaken. Ik zat te denken dat een man die zelf wat meegaand was en zich niet zo veel vragen zou stellen bij al haar Meningen haar wellicht leuk zou kunnen vinden, comfortabel zelfs, omdat je wist waar je er met haar aan toe was. Jammer genoeg ontmatchte ze me en blokkeerde ze me al nog voor ik hetzelfde kon doen en voor ik thuis was.
04. De verdwijnende Ierse
Dankzij Aoife weet ik sinds 2012 hoe je die naam hoort uit te spreken, als ik al iets positiefs moet onthouden aan die niet-ontmoeting. Aoife was een Ierse eurocraat uit het Brusselse met het obligate rosse haar en leek een prikkelend, geestig persoon op haar profiel. De berichten gingen vlot over en weer, en al snel werd er een date geregeld. Ik werkte in die periode zelf in Brussel dus na het werk afspreken leek een goed idee.
Aan de vooravond op wat onze eerste date zou worden, stuurde Aoife me dat ze zich ziek voelde en de date wilde afzeggen. Geen probleem. Ze stelde direct een nieuwe datum voor, en die lukte voor me. Op de vooravond van de herkansing zegde ze opnieuw af, ditmaal met als uitleg dat haar werk wat te overweldigend was en dat ze nood had aan rust. Ik drong niet aan voor nog een herkansing en zei haar dat het oké was als ze even het hele datinggedoe wilde pauzeren. Niettemin stelde ze toch een nieuwe datum voor. Als een Zwitserse (Ierse?) klok echter stuurde ze de dag voor die derde datum het droge “I won't be able to make it.” Zo veel vragen, nul antwoorden.
05. Ik wil nog eens afspreken maar eigenlijk niet
Initieel waren voor deze date alle lichten op groen, en het was nog mooi weer ook, dus konden we aan een terrasje gaan zitten. Van het gesprek zelf herinner ik me niet zo veel, maar het ging gezapig vooruit als een tuffend bootje vol toeristen op de Gentse kanalen. Haar familie kwam oorspronkelijk uit Frans-Vlaanderen en ze had een scherpe carré-snit die haar goed afging, een beetje alsof ze een hippe techno-dj was.
Op het einde van de date, toen we naar ons beider fietsen wandelde, stelde ze spontaan voor om nog eens af te spreken en dat zag ik zeker zitten. Toen ik twee dagen later een bericht stuurde om de daad bij het woord te voegen, kreeg ik een wat kruiperig antwoord terug dat ze me wel leuk vond maar verder contact niet zag zitten. Waarom zelf het voorstel maken als je weet dat je het toch niet wil? Ik had op geen enkel moment zelf aangedrongen op een vervolgdate of een hint gegeven dat ik dat wilde. Nu, mensen kunnen zich bedenken of misschien was er in werkelijkheid een andere reden die ze me niet kon of wilde vertellen, maar het bleef een beetje balen.
06. De bleke kinkster
Tijdens de jaren '00 en de jaren '10 zat ik graag op cybersex-kanalen, niet omdat ik werkelijk hoopte om er een seksdate te scoren, maar omdat ik er nu en dan mensen tegenkwam (vaak vrouwen, denk ik, maar er zaten zeker ook mannen tussen die zich al vrouw voordeden met dezelfde kinks als ikzelf). Eén daarvan was Winny, waarmee in het chatvenster de vonk zo hevig knalde dat ik dacht dat er iets meer in zat. Ze daagde me uit de nacht zelf nog af te spreken, en wilde wel, maar het was wel al heel erg laat. Bij een toevallige her-ontmoeting online enkele maanden later vroeg ik haar op een (conventionele) date in een cocktailbar.
Winny was superstil en superverlegen, bleek als een vampier,
een beetje de belichaming van een erg introverte bibliotheekmedewerkster. Ik
denk dat we allebei ongemakkelijk waren. Misschien had ze verwacht dat ik
direct de vuile praat ging reproduceren van in de chat, of haar aan een stalen
halsketting uit de bar ging slepen om haar ergens in een steegje te bestijgen,
maar ik kreeg niet de vibe dat dit de goede modus operandi was. Ik kreeg
eigenlijk helemaal geen vibe.
Toch bleek ze nog voor een 2de date aan te porren, waarbij ik snel het gevoel kreeg dat ze toch een move wilde maken, maar toen was mijn interesse al voorbij. Maanden later kwam ik haar tegen op een exclusief feestje in 't Kuipke. Toen ik haar herkende en aansprak kon ze niet snel genoeg terug verdwijnen in de massa, alsof ik een vuile drol was die per ongeluk naar boven was komen drijven in haar keukenafvoer.
07. De coole Kazachse biologe
Voor de verandering is dit een verhaal waar ik wellicht slechterik in ben. Lyesa leek me supercool, maar niet alleen oversliep ik me voor onze brunch/koffie-date, ik had in m'n haast ook vergeten cash geld mee te nemen (in de periode waar de meeste horeca-gelegenheden nog geen kaartbetalingen toelieten). Ze was een biologe die in Kazachstan geboren was maar al lang in België woonde, en kon bovendien alcohol verzetten als een Sovjet.
We deden uiteindelijk drie verschillende gelegenheden aan en de conversatie leek me zowel prikkelend als geestig, maar een tweede date zat er niet in. Dat ze me vergeven had voor mijn laatkomerij en m'n gestuntel met de eerste koffies was wellicht al meer dan genoeg voor haar, en een tweede date met zo'n clown zag ze om begrijpelijke redenen wellicht niet zitten. Lyesa, mocht je dit ooit lezen en je jezelf hierin herkennen: het spijt me.
08. Hanne en de tl-lichten
Dit verhaal is een beetje valsspelen omdat ik het al vermeldde in mijn roman 'Fragmentariërs' uit 2020, maar het blijft een bizarre anekdote die ik lezers niet wil onthouden. Net als het verhaal over Winny begon dit ook in Vlaanderens cybersex-krochten. Hanne en ik matchten redelijk goed qua kinks, en ze was een laastejaarsstudente economie die in Brussel op kot zat. We waren bovendien opgegroeid in dezelfde gemeente. Ze vroeg me tijdens het chatten enkele keren of ik “toch geen fatty” (sic) was, waarop ik eerlijk zei dat ik graag wellicht wat minder zou wegen, maar toch ook geen obese man was. Zelf beweerde Hanne dat ze heel sportief was en kreeg ik maar één redelijk vage foto van haar. Ik zou haar oppikken als ze terugkwam van college.
Toen ik in m'n auto zat te wachten op haar zag ik haar aankomen via m'n spiegel, en zag ik onmiddellijk dat ze zelf dik was. Eens aangekomen bij haar kotgebouw loodste me ze door een onbemeubeld gelijkvloers vol gesloten kartonnen dozen waar twee mannen bij zaten aan wie ik niet werd voorgesteld, noch omgekeerd, en troonde ze me mee naar haar studio, die baadde in het onvergevende licht van een harde tl-buis. Ze zat er wijdbeens bij, diste racistische anekdotes op en liet merken hoe zeer ze rokers minachtte (ik ben een roker). Toen ik zei dat ik het “niet voelde”, liet ze me met even veel aplomb gaan, met de uitsmijter “ik dacht nochtans dat we nog gingen poepen.” Terug in m'n wagen piste ik bijna in m'n broek van opluchting.
09. De kraakster die m'n broer leuker vond
Ik matchte met Beatrijs. Met zo'n naam weet je dat je te maken hebt met de dochter van hippies of neo-nazi's. Gelukkig bleek het eerder het eerste, en we leken heel wat gemeen te hebben en bovendien leek ze ook m'n type als een wat chaotische brunette. Dat chaotische kwam heel duidelijk naar boven op onze date op haar anti-kraak-appartement, met een diepvriesmaaltijd en muziek voorzien door de Flaming Lips. Ze was trouwens de jongere zus van een ietwat beroemde fotografe, maar dat interesseerde me eigenlijk niet. Er kwam geen vervolg, en dat vond ik oké.
Een dikke maand later kwam ik haar en haar zus heel toevallig tegen in een hipstertent die nu al lang niet meer bestaat, en ik was daar net zo toevallig ook met mijn jongste broer. Ze stelde me voor aan haar zus en ik stelde haar voor aan mijn broer. Daarop flapte Beatrijs eruit: “Vind je dat niet erg, met je knappere broer uitgaan?” Direct daarna sloeg ze beschaamd haar handen voor haar mond. Initieel stoorde me haar opmerking niet, maar de dag nadien realiseerde ik me hoe fucking gemeen dat was. Vooral omdat haar beroemdere zus duidelijk mooier was dan zijzelf.
10. De Finse met de rode tanden
Weer in Brussel sprak ik af met een Finse met heel clichématig Scandinavisch witblond haar, grote diepblauwe ogen en een dieprode mond. In het echt bleek ze jammer genoeg meer een belichaming van “we have hot Finnish girls at home” en was ze een stuk compacter dan ze op haar foto's deed uitschijnen. Haar lipstick beperkte zich bovendien niet tot haar lippen maar zat ook over haar tanden heen.
De date was eigenlijk doodgeboren maar toch hadden we noch
een fijne wandeling, dronken we als cultuurmensen thee in het café van de
Botanique en kwamen we erachter dat we dezelfde verjaardag deelden, tot het
geboortejaar toe. Ze was lief en best nobel in mijn afwijzing van een tweede
date, en ik hoop oprecht dat ze een fijne man gevonden heeft in tussentijd.