11. De feministe die sigaretjes stal
Valentina kende ik al vaag als verre kennis (lief-van-een-vriend-van-mijn-lief) voordien en ik herinnerde me dat ik haar erg boeiend vond. Toen we jaren later gelijktijdig single waren en ronddobberden op dezelfde app, matchten we maar uit het gesprek had ik de indruk dat zij zich me niet herinnerde en dat gesprek bloedde uiteindelijk dood. Tot ik haar toevallig in levende lijve herontmoette in een bar waar ze bijkluste. Ze was een linkse, kinky psychologe en het klikte zoals ik had gehoopt dat het ging klikken.
Ik wenste dat het waar was wat sommige rechtse types beweren en dat linkse vrouwen fijngevoelige cultuurdames zijn die zich steeds interessant kleden en beschikken over een overschot aan empathie. Valentina beschouwde me helaas al na twee dates als haar persoonlijke chauffeur om naar IKEA, naar evenementen en naar andere plaatsen te gaan en bleef sigaretjes van me bietsen met in ruil een erg zwak voorstel tot losse seks, waar ik niet op in ging gaan in de aanwezigheid van haar naar kattenpis stinkende studio. Door haar was ik wel een 'Game of Thrones'-fan geworden.
12. De Franse Mean Girl
Manon was een Française die een paar jaar ouder dan me was, met haar dochter in Geraardsbergen woonde en heel goed Engels sprak. Een levendige, temperamentvolle vrouw met veel diverse interesses - en ze hield van Gent. Dus we spraken af in Gent. De ochtend van de afspraak belde ze me nog op om zeker te zijn dat ik zou afkomen - ik voelde wel dat ze een rugzak droeg, maar wie draagt dat niet als je al begin de 40 bent? Dit was middenin de coronapandemie en putje winter dus ik verscheen op de plaats van afspraak in een zware, lange winterjas, muts en zwart mondmasker met witte sterren.
Ik stuurde dat ik er was. Ze stuurde terug of ik echt wel ter plekke was? Vreemd. Ik herhaalde de plek waar we afgesproken hadden. Ze vroeg opnieuw of ik er echt wel was. Ik beschreef wat ik aanhad en zo precies mogelijk waar ik stond. Even later kreeg ik bericht: "Sorry, je ziet er 10 jaar ouder uit dan op je foto." Niet alleen had ik dat tot voordien nog nooit gehoord van iemand - vaker zelfs het tegendeel - ze had me kennelijk zitten bespioneren vanop een bankje 100m verderop, vanwaar bijna alles aan mij bovendien aan het zicht onttrokken was door mijn kleren, muts en mondmasker. Dit is gedrag dat je misschien verwacht van een Mean Girl van de leeftijd van haar dochter. Als gekwetst (en blijkbaar rot) fruit nam ik de eerste bus naar huis.
13. De groene architecte
Eens niet online maar in het echt: op een feestje leerde ik via een gemeenschappelijke kennis Liesbeth kennen. Die kennis wilde ons met zeer veel en misschien iets te grote gretigheid koppelen, maar ondanks alles leek het wel te klikken, voor zo ver het kan klikken in een halfduistere club waar je in elkaars oor moet roepen om te praten. Ze was cute, klein en blond. Na elkaar toe te voegen op Facebook spraken we al snel af.
En hier was het vreemde: ik heb nog maar zelden iemand ontmoet met wie ik zo veel gemeen had en het over zo veel eens was, en waar ik toch niks voelde qua vonk, nul, nada. Het bekroop me zelfs zo erg dat ik na één drankje al de aftocht blies. Jaren later bleek ze de architecte van de nieuwbouw waar ik toen werkte, en moest ze elk kantoor uitgebreid komen inspecteren. Als ze me al herkend had, dan deed ze alsof ze dat niet had gedaan, net als ikzelf.
14. De Russische tafelschuimster
Nazomer in alweer Brussel! Darya, oorspronkelijk uit Rusland en aan haar uiterlijk te zien uit één van de Russische oblasts met sterk aanwezige Centraal-Aziatische minderheden, was een sociologe aan de UBL en vloeiend drietalig. Ze was wat te laat maar dat was niet erg. We hadden het minder over persoonlijke zaken dan over haar vakgebied, geopolitiek en filosofie. Al met al een erg onderhoudende date, en op het einde stelde ze voor dat ze binnenkort eens naar Gent zou komen en daar een tweede date te hebben, want ze moest daar toch zijn voor haar werk.
Een dag later kreeg ik nog een vriendelijk bericht dat we chance hadden gehad met het weer. Daarop vroeg ik wanneer ze in Gent moest zijn en kreeg ik geen antwoord. Mijn reminder een week later bleef ongelezen. Nog een week later liet ik haar weten dat het oké was als ze zich had bedacht, maar dat ik het erg onbeleefd vond dat zelfs dat laten weten er niet van af kon, vooral nadat ik de moeite had gedaan naar Brussel te treinen en zowel café als restaurant had betaald (ze had niet aangeboden om de kosten te delen trouwens). Daarna blokkeerde ik haar.
15. De flaker die geen Google Maps kon lezen
Afspreken is altijd riskant. Terecht wordt aangeraden dit te doen op (semi-)openbare plaatsen, zeker voor een eerste date. Maar Yuki spande echt de kroon. We hadden afgesproken op een vrijdagavond, wat ze een halve dag voordien afzegde. We verplaatsten naar de week erop, maar twee dagen later kreeg ik spontaan een bericht: "Hey, ik kan nu!" - "Ik zit op spoed met een gescheurd knieligament. Kunnen we het houden op de afspraak die we al gemaakt hebben?" Geen antwoord. De dag voor onze nieuwe afspraak zegde ze opnieuw af, en we verplaatsten weer met een week. Vier dagen later: "Hey, ik kan nu!" - "Ik zit op een werkevenement, sorry."
De uiteindelijke grote dag brak aan.
Zij: "Waar wilde je ook alweer afspreken?"
"Die koffiebar dan?" - "Ik hou niet van plekken met veel lawaai."
"Oh ok. Anders een wandeling in een nabij park waar altijd wel mensen zijn?" - "Hoe moet ik daar raken?"
"Met die en die bussen kan je er komen." - "Waar moet ik afstappen?"
"Het is gewoon de eindhalte." - "Maar Google Maps zegt dat je daar niet kan wandelen."
"Ik zal daar op je wachten, zie de link." - "Ik zie geen route."
Tja, tegenover zo veel ofwel aangeleerde ofwel gewapende incompetentie is geen kruid gewassen.
16. Tante Sidonia
Eén van de weinige momenten dat ik het gevoel had dat ik echt gecatfisht was, was met de Nederlandse Janneke, die in Brussel woonde en waar ik dan ook mee afsprak in Brussel. Op haar profiel was ze grappig, slim, en had ze artistieke foto's in zwart-wit. De echte Janneke leek helaas nauwelijks op haar foto's, of ze was gewoon heel erg fotogeniek. In werkelijkheid was ze reusachtig groot, met een hoog opgetast, Tante Sidonia-achtig kapsel (maar dan zwart), had ze enorme, bloeddoorlopen ogen en voelde ik weinig humor. Het ging vooral over de huurperikelen en jobmarkt in Brussel.
Nadien voelde ik me wel licht schuldig toen ze na enkele dagen stuurde om te vragen of ik het dan toch niet zo leuk had gevonden omdat ik niets meer had laten weten na de soepbar in Brussel. Sindsdien laat ik na elke date iets weten, ook al is mijn evaluatie niet per se positief, en ik heb elke keer gemerkt dat dat op z'n minst wel geapprecieerd wordt. Dus bij dezen nog eens sorry, Tante Sidonia.
17. Een ongewenst cadeautje
Lara uit Leuven was maar enkele jaren jonger dan ikzelf en volop op zelfontdekking, terug aan het studeren en op een pad van betere zelfzorg. Bovendien had ze wel voeling met poëzie en luisterde ze naar een aantal niet-zo-mainstream elektronica-artiesten die ik ook kende. Tijdens onze eerste date sneeuwde het, en beëindigden we die kussend in mijn auto. Niet mis!
Wel mis: haar zelfontplooiing bedekte als diezelfde sneeuwlaag werkelijk alles waar ze mee bezig was en sindsdien mijd ik mensen die hun MBTI-type luidkeels uitdragen als de pest, vooral als ze hetzelfde type zijn als ik. De twijfels namen de overhand en uiteindelijk trok ik me terug. Enkele maanden later ontdekte ik nog een ongewenst laatste cadeautje van haar: een soa. Dat leek Lara erg vermakelijk te vinden. Ik niet zo.
18. Een nachtmerrie vol schlagerzangers
Toen ik nog een auto had, was ik zeker niet te beroerd om te reizen. Reizen naar Belgische normen, natuurlijk. Dus zo belandde ik op een zaternamiddag in Vilvoorde, waar ik afgesproken had met een op het eerste digitale zicht wat excentrieke Braziliaanse. Die bleek vooral een heel goed gemaakt profiel te hebben en in het echt daarvan de puddingversie te zijn.
De date eindigde in een schraal café waar vijftigers en zestigers meezongen met al even schrale schlagers en ik me in toenemende mate zowel een snob voelde als een paniekerig konijn.
19. De '90s-vrouw uit Limburg
Nog eentje uit de tijden van voor sociale media. Ik had Trui leren kennen in een chatroom. Zij wilde graag contact houden en na enkele dagen had ze me al enkele keren getelefoneerd. Ze had net haar relatie verbroken en was toe aan iets anders (later beweerde ze dat ze haar relatie had verbroken omwille van mij, een man die ze nog nooit ontmoet had) - ze wilde me graag ontmoeten. Omdat ze in Limburg woonde, leek Brussel de beste plek.
Het was alsof ze uit een teletijdmachine gestapt kwam. Alles aan haar leek uit 1997 te komen in plaats van 2007. Als ik er op terugkijk was ze eigenlijk best lief en ik wellicht te afstandelijk, vervuld van een vreemd soort ongemak dat ik zeker geen afkeer voelde van Trui, maar dat er ook niks was dat me echt aantrok. Drie maanden later kreeg ik een bericht uit het niets om te vragen of ik nog altijd single was. Toen ik zei dat ik nog steeds zo vrij als een vogel was, kreeg ik geen antwoord terug. Vreemd.
20. De CIA-agente
De Amerikaanse Jane woonde al 9 jaar in Gent en was overgekomen vanuit Washington DC. Ze zei dat ze me niet echt kon vertellen wat haar job was en dat die geheimhouding haar haar laatste relatie had gekost. Ze hield het erop dat ze "communicatiestromen in België in kaart bracht." Net toen ze dat zei viel toevallig het café stil, dus ik grapte dat ik ook voor de geheime dienst werkte en dat iedereen hier een ingehuurde acteur was. Ze vond het matig amusant.
Ze bleef vragen stellen die telkens een heel antwoord vereisten als "hoe was dat dan, opgroeien op die plaats?", of, "wat bedoel je precies daarmee?". Zeker 1-op-1 ben ik nogal een prater, en nadien voelde ik me ongemakkelijk, alsof ik zo'n onnozele vent was die de hele tijd over zichzelf had zitten spreken. Ik vroeg naar een tweede date omdat ik het toch een kans wilde geven. Haar antwoord was een combinatie van beleefd, compact en ferm: "I am going to have to respectfully decline." Ik nam het haar helemaal niet kwalijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten